helmut-w-schumacher
Mundartautor

Et Enkelche

Et Enkelche

 

 

Et wor em Johr Zweidausendelf, wobei die Elf en Kölle jo suwiesu ald jet ze bedüggen hät, do dät sich aankündige, dat uns Famillich jet größer weede sullt. Uns Doochter, die e paar hundert Kilometer vun ehrem un unsem geleevte Kölle weg wunnt, hatt aangebimmelt, dat jet Kleines ungerwäs wör. Jung, an däm Dag blevv et ävver bei mingem Fräuche un mir nit bei einer Fläsch Kribbelwasser! Un uns Döchterche dobovven huh en der Heid durf dann usnohmswies noch ens e halv Gläsche metpetsche, un met däm ganze Ress vun der Fläsch hatt ehre Poosch sich allein der Stross geölt.

 

Irgendwann wor et esu wigg, dat et drop aangingk. Mi halv Sakrament maht sich dann op de Söck un es met der Ieserbahn vörop bei die Zwei hin gejöck, domet die en Rauh Drei weede kunnte. Ich selvs ben eesch noch ens doheim geblevve, öm et Huus un der Gaade ze versorge.

 

Et duurten ävver nit lang, do gingk et Telefon un mi Fräuche kunnt sich garnit beruhige üvver dat leckere Käälche, wat bei däm Gedöns erusgekumme wor. Su e lecker Büselche hätt ich noch nit gesinn, wor et am Schwärme, un ich sullt tirek hingerher kumme. God, ich han dann flöck noch et Auto gewäsche, domet dä Klein sich nit üvver der Dreck us Kölle verschreck un ben lossgedüs.

 

Jetz es et ävver esu, dat mir uns Auto met Gas bedrieve. Dat es nit nor vill billiger, sondern mer dun och noch jet vör de Ömwelt. Weil dat Gas ävver nit ganz bes dobovve huh reck, moot ich ungerwähs jo nohtanke. Un wat soll ich Üch sage? Do stunnt ich beim Tanke doch op eimol medden en minger eigene Gaswolk! Au wih, do woodt ich ävver dud verschreck! Dobei wor dat dismol ävver ens nix, wat noh minschliche Usdünstunge stinken dät. Do leever Godd, wat wor dat dann? Ich woss et nit, ich woss nor, dat am Auto jet kapodd wor. Et blevv mer nix anderes üvverig, ich moot jetz, wie all die andere Gelackmeierte, die Benzin-Avzocke metmaache un dä düüre Spret tanke, domet ich mi Enkelche an däm Dag noch ze sinn kräht.

 

Endlich aangekumme, schlog mi Fräuche de Häng üvverm Kopp zesamme, wie ich ehr dä Öschel met däm Gas verzallt han. Su en Schand, hatt et gemeint, do hatte mer gedaach, mer künnte billig mem Auto fahre, un jetz müsse mer trotzdäm düür latze, su en Sauerei! Stemmp, wo et Rääch hät, hät et Rääch!

 

Ävver, dä Ärger met däm Gas hatt ich dann baal vergesse, jetz gingk et mir nor noch öm dä neue Erdenbürger, mi Enkelche. Och, wat wor dat e lecker Dierche, wat för e ne leckere Botzendresser, su ene kleine, nette Futzemann. An däm hatt ich vum eeschte Momang aan Pläsier. Baal durf ich dat Käälche och en de Ärm nemme, ganz vörsichtig, domet ich im jo bloß nit wih dät un im öm Goddes Welle nix kapodd maachen dät. Do hät dat Weckelditzche mich en Zigg lang aangeloot, als wollt et froge, wä ich dann wör. Ich han im dann verklört, dat ich singen Opa us Kölle ben. En däm Augebleck dät dä Klein si Müülche vertrecke un hät aangefange ze laache. Ich weiß ävver bes hügg nit, wodrüvver. Irgendwie hatt ich dat Geföhl, dat dä mich uslaachen dät, villleich och üvver mich laache, esu, als wann hä froge wöllt, ov su all die Jecke us Kölle ussinn. Egal, ich hatt wie allemolde Spass an däm kleine Babaditzche.

 

Nohdäm die ganze Bagaasch us dem Famillijeress gekumme wor för och dä Jung aanzeluure sin mer widder noh Hus gefahre; natörlich widder met däm vermaledeite, düüre Benzin. Doheim en Kölle sin mer direk däm Halunkepack vun der Autowerkstatt op et Fell geröck; su nen Dress ävver och. Die han die Kess op Vordermann gebraht un och selvs mem richtige Züg betank.

Veezehn Dag späder woodte mer widder öm Hölp geroofe. Uns Dööchterche meinten, et köm zo nix mih, weil dä Klein alle Stund op zwei Hunger hädden. God, de Oma dät widder et Köfferche packe, loss gingk et wie vörher met der Ieserbahn, un der Opa blevv eesch ens widder allein zohus. Ich ben eesch en Woch späder mem Auto, wat jo repareet wor, hingerher gejöck. Grad wigg ben ich dobei ävver nit gekumme; ungerwähs heeß et tanke. Un wat passeeten dann?, ich stundt am Gaszappes op eimol ald widder en ener Gaswolk! Dodrop hin kräht ich ävver nen decken Hals. Do wor die Kess also ald widder kapodd, ov immer noch! Wat hatten die Kesselflecker vun der Werkstatt dann do gemaht? Sujet vun ener Biesterei! Hüggzedags kann mer sich op kein Sau mih verlosse, bloß op sich selvs. Jetz heeß et ald widder düüre Spret tanke, dat darf doch nit wor sin!

 

Irgendwann ben ich dann aankumme und et Fräuche feel us alle Wolke, wie et hoot, dat dat met dä Werkstatt nen Satz met X wor. It wor wie ich stinkig un och ming Vürfreud op mi halv Sakrament un mi Dööchterche un mi Enkelche wor derwiel wie fottgeblose. Et holf ävver alles nix, mer moote mem düüre Spret widder noh Hus. Doheim han mer dä Mömmesfresser en der Werkstatt eesch ens su richtig zur Sau gemaht. Dä woodt esu klein met Hot. Hä meinten, dat Ganze künnt hä nit verstonn, et wör alles en Oodenung gewäs. Mi Fräuche hatt im an der Kopp geschmesse, hä sollt sich vun singem Baas de Papiere gevve looße. Eesch nohdäm mir im gesaht hatte, wat hä an unsem Auto maache mööt, hät dat am Engk dann wirklich noch geklapp. Woför nit direk esu? Hä hät ävver och keine Penning Geld mih kräge, doför hatt dä Stinkstivvel uns zoärch geärgert.

 

Aanschleeßend han mer selvs getank, un dobei wöre mir Zwei baal ömgefalle, weil et ald widder nit ging. Et stallt sich ävver flöck erus, dat zofällig en däm Momang de Tanksüül kapodd wor.

 

 

Helmut Schumacher

 

 

Diese Webseite wurde kostenlos mit Homepage-Baukasten.de erstellt. Willst du auch eine eigene Webseite?
Gratis anmelden